Vrijdag 21 Juni ben ik door weer en wind het halve land doorgereden voor een (on)gezonde dosis keiharde Metal. Op naar het meest noordelijke stukje vasteland in Nederland, Dokkem. Waar dit jaar voor de 8e keer Dokkem Open Air wordt gehouden.
et weer beloofde niet veel goeds, maar omdat er ook goede herrie was toegezegd, ging ik er toch met veel plezier heen.
Na 2 uur door de storm te hebben gereden, eindelijk aangekomen op het festivalterrein. Blijkbaar toch iets langzamer gereden dan verwacht. Ik kon, terwijl ik op me bandje wachtte, nog net het laatste nummer van de openingsband Hell City meekrijgen. Voor een symphonic female fronted metalband had het nummer wat ik te horen krijg wel een goed geluid. Het klonk allemaal wel aardig, maar ik kreeg niet de indruk dat dit vernieuwend is. Misschien iets voor de liefhebbers en ik twijfel er niet aan dat het een aardige openingsband was.
Als 2e band, de eerste band die ik kon zien, kwam op het tentpodium Dyscordia optreden. Dyscordia speelde een interessante mix tussen wat metalcore en doom/death metal. Het ene moment harde raggende gitaren met grunts, gevolgd door rustigere stukken met clean vocals. Soms lekker ritmisch opgebouwd, maar ook hier het volgende moment keiharde ragstukken. De show werd met veel energie en overtuiging neergezet.
De tent was nog redelijk leeg, maar vooral voorin leek de band toch aardig aan te slaan bij het publiek.
De derde band deze dag was weer op het grotere buitenpodium. Nu was de beurt gekomen voor After All om te laten zien hoe de ware old-school thrash nou eigenlijk gespeeld moet worden. Met heldere hogere pitches in de zang, snelle raggende gitaren en bas en uiteraard ook beukende drums, wist deze band het publiek zeer goed in beweging te brengen. De zanger wist tussendoor ook zeer goed het publiek te vermaken met korte opmerkingen of bewegingen om iedereen in beweging te krijgen. Zelfs struikelpartijen worden omgezet in een volledige show.
Als einde van het optreden werd het publiek getrakteerd op een zeer bekende meezinger, namelijk Painkiller van Judas Priest. Ook hier was overduidelijk dat After All een show heeft neergezet waarbij ze indruk op het publiek hebben gemaakt.
Vervolgens weer terug naar het kleine binnenpodium, waar Aborted net was begonnen. Aborted is een melodische mix tussen grindcore en death metal. De show kwam heel levendig over en voor Grindcore waren vocalen goed rauw, brutaal en met een onverstaanbaar gegrunt.
Daar stonden tegenover dat op zekere momenten er een stevige lading Metalcore naar voren komt. Zowel in het melodischere snellere spel als in de wat verstaanbare vocale stukken.
Al met al een zeer energieke band, strakke show en een publiek dat compleet losging in de pit. Sommigen zelfs met rolstoel en al.
Maar helaas niet een band waarbij ik het kon volhouden om lang te blijven staan kijken. Maar dat zal hoogstwaarschijnlijk aan mijn smaak liggen.
Halverwege Aborted was ik al naar het hoofdpodium gegaan om te kijken wat daar zou komen op te treden. Volgens het tijdschema was het tijd voor Witchcraft. Maar die naam zei mij nog niet veel.
Bij de opkomst van de bandleden was ik verbaast hoe gigantisch jong deze Zweedse jongens waren.
Ik zou ze ergens begin de 20 schatten.
Toen ze begonnen te spelen hoorde ik gelijk een mix van DeWolff, The Answer, Triggerfinger en70s bluesrock in het spel. Ik zou ze niet snel scharen onder de banner van de Metal.
Het kwam op mij meer over als een experimentele, hardere kant van de blues. Cleane vocalen, nergens bijzonder maar goed passend bij de muziekstijl. Aangevuld met strakke drums van een simpel ogend drumstelletje en technisch gitaarwerk. Uiteraard ontbreken in de muziek ook de nodige solo s niet.
Verder wist de zanger ook een goede performance neer te zetten door bewegingen met zijn lichaam te maken waar ik aardig van onder de indruk was. Met name het feit dat hij niets brak gedurende de show. Zeker een bandje wat ik voor progrock en bluesliefhebbers aanraad.
Na een zeer indrukwekkende show van Witchcraft, mocht op het binnenpodium nog een experimentele underground band uit een compleet ander metalgenre optreden. Ik heb het hier ver de black metal band Inquisition.
Het meest opvallende van dit project is dat er maar 2 bandleden zijn. Er is een drummer en een gitarist/vocalist. Ik was behoorlijk onder de indruk van het geluid en samenspel dat er gemaakt kan worden door de drums en het gitaarspel. Dit gaf een zeer divers geluid waarbij ik de overige instrumenten niet mistte. Over deze schone laag muziek wordt met lage monotone demonisch klinkende vocalen er overheen gegrunt. Ik vond deze vocalen te monotoon om de band echt interessant te houden. Maar ik was behoorlijk onder de indruk van hun muziekale prestatie.
Om wat meer duidelijkheid te schetsen, ik ben totaal geen Black metal liefhebber.
Terug naar het hoofdpodium, waar voor mij 1 van de bands stond die voor mij het festival een interessante line up maakt. Tijd voor Symphony X.
Deze Progressieve Power Metal band draait al enkele jaren mee en weten een uniek eigen geluid neer te zetten. Met snel gitaarwerk en prachtige solo’s bovenop een trage stabiele drums, begeleidt door een duidelijke heldere zangstem. Deze is niet extreem hoog zoals het geval is bij de meeste powermetal bands.
Nee, Russel Allen laat zijn roots, de country, duidelijk horen in zijn zangstijl. Uiteraard beschikt hij wel over de mogelijkheid om goed kracht in de zang neer te gooien.
Er werd veel ruimte gegeven voor het technische gitaarspel van Michael Romeo. Dit uitte zich in een levende en energierijke show. De beste van de dag, totnogtoe.
Omdat Iced Earth de volgende band op het hoofdpodium was, ben ik maar even binnen wezen kijken bij de volgende band. Misery Index.
Nou ben ik zelf al niet zo n liefhebber van Brute Death Metal en zitten we tussen 2 van mijn favoriete bands in. Dus ik mag zeggen dat ik niet echt in de stemming voor deze band was.
Uiteraard wel even gekeken. Show zag er goed levendig uit en het publiek leek hier ook positief op te reageren. Het zal voor de liefhebber een heerlijke afwisseling zijn van de power/heavy metalbands op het hoofdpodium, maar ik kon er niet echt meer van genieten.
Toch maar bij het hoofdpodium gaan staan, zodat ik in ieder geval bijna vooraan kon staan bij de band waar ik het meest naar uitkeek. De headliner van de vrijdag: Iced Earth.
Nou had ik Iced Earth een paar jaar geleden al wel eens live gezien, maar dat was nog met de oude zanger Matt Barlow. Tegenwoordig heeft de band een nieuwe zanger Stu Black en ik was heel erg nieuwsgierig naar zijn performance. Ik geef toe, ik wou niet geloven dat hij de melancholie van Matt Barlow wist te pakken en daar de screams van Tim “the Ripper” Owens ertegenover kon zetten.
In de eerste nummers was het al duidelijk, hij kan het ook niet. Maar wat komt hij toch bijzonder dichtbij! Ik moest wel even wennen aan zijn stem, maar na 2 nummers zat ik er helemaal in.
De nummers kwamen bijzonder goed uit de verf. Er zijn opvallend genoeg veel oude ballads gezongen. Iets wat mijn persoonlijke voorkeur heeft want dat vind ik de toppers van Iced Earth.
Ook de rest van de band wist het spel zeer strak vast te houden. Geen flitsende solo’s zoals bij Symphonny X, maar zeker geen gemis aan prachtig gitaarwerk.
Het publiek ging hier ook volledig op los. Er ontstond al zeer snel een pit die bij elk nummer weer opnieuw aanwakkerde.
Na de headliner zou Amorphis nog even een cooldown show geven in de tent.
Omdat deze band zo n unieke stijl zou hebben, ben ik toch maar gaan kijken wat dit precies is.
Ik ben tot de conclusie gekomen, dat dit een band is waar ik meer van moet opzoeken.
Amorphis weet hele mooie melodische doom/death neer te zetten. Veel heldere zang, trage sfeervolle, maar zware muziek. Dit wel mooi gecombineerd met zwingende stukken om lekker op de melodie heen en weer te bewegen.
De show was heel rustig en dit uitte zich ook in het publiek. Er was niet sprake va neen pit of een gigantisch feest dat er werd gehouden, maar een rustige swingende sfeer waar iedereen genoot van de muziek.