Terwijl ik binnen in the Rambler nog lekker aan het genieten ben van mijn cola (ik was alleen, dus moest rijden), kwamen de eerste heavy metal gitaargeluiden me al tegemoet.
De band Lord Volture was al begonnen met het inspelen. Echter had ik steeds het gevoel dat alles erg leeg klonk. Dit kwam omdat de hele band, op de zanger en de 2e gitarist na, aan het inspelen was.
Na enige tijd wachten en wachten, kwam eindelijk de eerste belofte van de avond uit. De nieuwe cd van James Rivera’s band Hellstar werd gedraaid.
Helaas stond deze cd te zacht en was het te rumoerig om de cd goed te horen.
Lord Volture
Gelukkig duurde het ook niet al te lang hierna voordat Lord Volture plaats nam op het podium. Na de intro klapten de gitaren er al snel goed en hard uit, zoals het bij Heavy Metal ook moet klinken.
Na enige tijd, toevallig net voor de eerste zangregel, draaide de zanger zich om en begon hij zijn stem bij het knallende geheel toe te voegen. In eerste instantie was ik bang dat hij niet de vocale kwaliteiten neer wist te zetten die hij op het album meenam, maar dat bleek gelukkig aardig mee te vallen.
De band wist een behoorlijk energiek geluid neer te zetten, wat heel dicht bij de kracht en rauwheid van het album komt. Gewoon heerlijke old-school heavy metal zoals dat eind de 80er jaren in deze hoek van Europa gemaakt werd. Maar dan anno 2010.
Ondanks dat het geluid zeer energiek was, was er niet veel beweging in de band zelf te bespeuren. Met uitzondering van een zeer beweeglijke zanger, was er weinig te zien op het podium.
David, de zanger, wist ook heel mooi alle nummers aan elkaar te praten en het publiek erbij te betrekken.
Het begin van de show, de eerste 2 of 3 nummers, zat er ook zeer weinig leven in het publiek. Maar dit leek later meer een kwestie van gewenning en bij de nieuwe band toch even de kat uit de boom kijken voor de wilde haren los mogen.
Tegen het einde aan, zag ik hier en daar een haarbos heen en weer slingeren.
Tussen de heerlijke klappers door moest er natuurlijk ook een semi-ballad en een splinternieuw nummer gespeeld worden, om vervolgens nog met 2 klappers te eindigen.
Uiteraard moest bij Pure Evil wel even gemeld worden dat de solo die op het album hoorbaar is door niemand minder dan Jeff Waters van Annihilator ingespeeld is. Maar helaas had Jeff andere verplichtingen en kon hij niet even overvliegen vanuit Canada om een solo live in te spelen.
Gespeelde setlist
- The coming of the storm (intro)
- Beast of thunder
- Built for the kill
- Time will tell
- The motherland
- Wendigo (nieuw nummer)
- Hearts of steel
- Pure Evil (hides in the dark)
Sabbath Judas Sabbath
Na de eerste band, werd er weer heerlijke muziek gedraaid. Helaas gingen zie hier niet verder met het Hellstar album zoals ik eigenlijk wel had verwacht, maar niettemin was het lekker stevige rock en metal wat goed bij de 2 bands van deze avond thuishoort.
Eigenlijk begon het al gelijk met het afbreken van het drumstel en met bijna een half uur was de volgende band en tevens de headliner van de avond klaar om te beginnen.
De band, op dit moment nog zonder zanger op het podium, begon te spelen met het nummer “Judas is Rising” van “Judas Priest”. Tijdens de intro van dit nummer kwam de zanger James Rivera het podium al op.
De personen die dit nummer kennen, weten dat het vol zit met de agressieve screams van Rob Halford. Deze screams werden door James zonder enig probleem overgenomen.
Het volgende nummer steeler, welke een iets ouder Priest nummer is, lag bij James ook heel goed in de vocalen.
Echter ik had mijn twijfels of James met zijn Halford-achtige stem ook zonder zoveel moeite wel in de buurt van Ronnie James Dio kon komen. Deze twijfel werd met Neon Knights al snel weggehaald.
Sterker nog, ik heb me zelf nooit beseft dat als je de screams en het schelle bij Rob Halford weghaalt, dat je dan zo dicht bij de kracht van Dio in de buurt komt.
Het gitaarwerk en de drums klonken ook heerlijk dreunend door, zoals het bij een band die Judas Priest en Black Sabbath covert ook eigenlijk wel zou moeten. Gelukkig bleef dit de hele avond van deze hoge kwaliteit.
Uiteraard ging het nog wel even door met prachtig gitaarwerk en een heerlijk aantal klassiekers waar iedereen heerlijk mee kon zingen en op headbangen.
Tuurlijk moet er op een Dio Tribute meer gespeeld worden dan alleen de Dio nummers uit het Black Sabbath era. Zo was er ook plek voor “Stand up and Shout” en “Holy Diver”
Tevens omdat we hier niet met zijn eigen band hadden te maken, maar die van de gitaristen, de bassist en de drumster die uit Slowakije kwamen, werd er halverwege de set ook nog getrakteerd op een nummer van “Metal Steel”. Dat is de band waar de overige bandleden in spelen.
En als we toch iets buiten Judas Priest en Black Sabbath dwalen, dan kan er ook wel een nummer van Hellstar uit de kast getrokken worden.
Al met al weer een geslaagde avond, waar ik zonder stem toch weer de zaal wist te verlaten voor een lange rit naar huis.
Setlist:
- Judas is Rising (Judas Priest)
- Steeler (Judas Priest)
- Neon Knights (Black Sabbath)
- Night Crawler (Judas Priest)
- Children of the sea (Black Sabbath)
- Green Manalashi (with the two-pronged crown) (Fleetwood Mac / Judas Priest-versie)
- Stand up and shout (Dio)
- Grinder (Judas Priest)
- Die young (Black Sabbath)
- Metal Gods (Judas Priest)
- Holy Diver (Dio)
- Heavy Metal is our religion (Metal Steel)
- Heaven and Hell (Black Sabbath)
- Hell bent for leather (Judas Priest)
- Electric Eye (Judas Priest)
- Run with the pack (Hellstar)
- Mental Messiah (Judas Priest)
- Diamonds and rust (Judas Priest)
- Breaking’ the law (Judas Priest)