The 101’s
De opener van het festival waren de 101’s. Na een lange wachttijd bij de kassa, welke later open ging dan de deuren van het klokgebouw, zijn we eerst wat munten gaan halen om daarna rustig naar het podium te lopen waar de 101’s ondertussen al waren begonnen.
Deze band noemt zichzelf Punk ‘n’ Roll, maar is in essentie meer hardrock met wat thrashinvloeden.
Live weten ze een levendige prestatie neer te zetten. Speltechnisch klonk het allemaal wel goed en er was ook geen tekort aan beweging op het podium.
Maar na een paar nummers, wordt deze band toch wel eentonig en was het tijd voor ons om verder te kijken.
Buggirl
Op een festival waar Airbourne de headliner is, zal er geen band beter passen dan Buggirl. Deze mede Australische female fronted band speelt heerlijk klinkende hardrock zoals we dat uit Australie zijn gewend. Uiteraard compleet met overheerlijk soleerwerk en lekkere meezingers. Toch heeft deze band mede door zijn zangeres een heel eigenaardig zanggeluid.
Beweging was op dit kleine podium bijna niet mogelijk, maar elk moment dat er was werd er door de zangeres/gitariste en door de bassiste constant interactie met het publiek gezocht.
Dit zorgde voor een zeer energieke en levendige show.
Na Buggirl heb ik me even af moeten zonderen van de festiviteiten. In deze tijd heeft mijn interview met Life of Agony plaatsgevonden. Dit interview is ook hier online te vinden.
Batmobile
Gelukkig was ik nog net op tijd terug om de show van Batmobile te kunnen zien. Deze rockabilly band weet in elk nummer een batmantune neer te zetten. De vraag die ik had is hoe dit live zou uitpakken en of dit niet een partij onzinnig gepingel ging worden zonder einde.
Het antwoord op mijn angst is gelukkig positief. Op het podium staan een stelletje debielen, maar wel debielen die weten hoe ze een feest moeten bouwen. Meest opvallend was toch wel de grote zebra-gestreepte contrabas. Deze werd door snel en melodisch gitaarwerk begeleid.
Het publiek was al gelijk vanaf het begin helemaal in zijn sas met deze band. Het lijkt erop dat dit toch een redelijk bekende naam is binnen het genre. Dit leverde ook een zeer goede sfeer tijdens het optreden op.
Rompeprop
Bij Rompeprop stond ik al een tijdje te wachten alvorens de show zou beginnen. Ik had voorheen al wel eens over deze band gehoord en wou deze toch maar eens live zien, ondanks dat grindcore totaal niet mijn muziek is. Ik moet toch zeggen dat Rompeprop er echt een zooitje ongeregeld van maakt. Maar dat is ook precies wat er hier van ze wordt verwacht. Hele levendige drukke show, veel gegrind op de gitaren en geschreeuw van de zanger over de meest ranzige dingen die je kunt bedenken.. Precies zoals grindcore hoort te zijn. Leuk voor een keer, maar niets bijzonders.
.357 string band & Bob Wayne
De .357 string band speelt country gemixt met bluegrass. Dit wordt neergezet middels een redelijk divers scala aan verschillende snaarinstrumenten, welke op redelijk hoog tempo weten te spelen en hierdoor ook een goede sfeer neer zet. Echter vanavond viel het vies tegen. Op het moment dat alle instrumenten tegelijk inzetten, valt op hoe slecht het geluid deze avond eigenlijk is. Geen enkel instrument is afzonderlijk te horen en het geluid wordt 1 grote waas.
Ik had deze band al wel eerder gezien op paaspop en kan met die ervaring zeggen dat het niet aan de liveprestaties van deze band ligt. Dit was voor mij het begin van de nog lange avond.
Triggerfinger
Omdat de vorige band geen goed geluid had, waren we al wat eerder naar Triggerfinger gegaan. Bij deze band kwamen wij wat meer achterin terecht, dit omdat we geen behoefte hadden aan de drukte die voorin te vinden was.
Triggerfinger weet live een mooie vorm van hardrock neer te zetten met heel veel melodie. Echter bij de snellere en stevigere stukken is het live mooier als het geluid een paar decibel omhoog gaat, dat was hier helaas niet het geval. Hierdoor knalt de band toch minder door. Beweging was er meer dan genoeg op het podium te vinden, maar het is dan ook hele levendige muziek waarop je bijna niet stil kunt blijven staan. Het gitaarwerk was ook een plezier om naar te luisteren, prachtige solos en breakdowns.
Life of Agony
Na Triggerfinger gelijk doorgegaan naar Life of Agony. Na een interview met Sal en gezien hun mooie show op graspop 2007, keek ik al aardig naar deze show uit. Echter gelijk al aan het begin ergerde ik me al aan het geluid. Life of Agony heeft wel enige rauwheid in hun geluid, maar ook best een laag melodie. Deze was al bijna nergens meer terug te vinden. Tevens vond ik dat de stem van Keith niet diep genoeg was, maar rauw. Zeer tegenvallende show, waar gelukkig toch best veel klassiekers de revue passeerden. Maakte het toch waard om de show gezien te hebben.
Peter Pan Speedrock
Uiteindelijk was de tijd aangekomen voor de oprichters van het festival om zelf ook een mooie live show neer te gaan zetten. De band begon goed. Er was veel energie en beweging op het podium te zien. De zanger was lekker rauw bij stem, zoals het bij deze band ook hoort. Gitaarriffs weer lekker aggressief neergezet.
Echter ontbraken er in de setlist veel klassiekers. Het was maar een show van 50 min, welke heel erg op het nieuwe album was gericht, in plaats van op de oude klassiekers.
Uiteraard was de ultieme topper Schoppen Aas wel aanwezig en werd deze natuurlijk weer door Gekke Dennis gezongen.
Airbourne
Eindelijk de band waar ik de hele dag al naar uitkeek. De headliner, Airbourne.
Een band welke ik in de loop der tijd al verscheidene keren live heb mogen aanschouwen en elke keer weer opnieuw een pracht van een feest weet neer te zetten. Voor de vreemdelingen die Airbourne nog niet kennen: Ze spelen keiharde snelle hardrock in de stijl van AC/DC, maar ze zijn zeker geen AC/DC kloon. Daarvoor hangt er een te eigen geluid aan.
Naast een gigantisch lekker geluid, weten ze ook een zeer energieke liveshow neer te zetten. De zanger klimt in pilaren en douchet zich in de whiskey en bier.
Ook in het publiek is tijdens hun show veel energie te vinden. Voorin begon, gelijk met de eerste gitaren, er al een pit. Wat een show en wat een energie, zowel onstage als offstage. Onvergetelijk!